یک گام فاصله تا کشف پادزهر مرگ

دانشمندان به تازگی نشانگرهای بیولوژیک ناگواری را کشف کرده‌اند که ممکن است رازهای طول عمر انسان را برایشان فاش کند.

نشانگرهای زیستی هرگز دروغ نمی‌گویند و در حال حاضر با پیشرفت علم، راهکارهای متعددی برای افزایش طول عمر انسان به دست آمده است.

یک تیم از محققان سوئدی مطالعه‌ای را بر روی خون (نشانگرهای زیستی موجود در خون) ۴۴ هزار فرد بالای ۶۴ سال انجام دادند، که حدود ۱۲۰۰ نفر از آنها بالاتر از ۱۰۰ سال سن داشتند. نتایج این مطالعه در مجله “GeroScience” منتشر شده و به عنوان بزرگترین مجموعه داده‌های مربوط به افراد در این زمینه شناخته می‌شود. در این مطالعه، شاخص‌های خونی افراد با عمر طولانی با افرادی که عمر کوتاه‌تری داشتند، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند.

تاثیر عوامل ژنتیک و سبک زندگی بر طول عمر

در طی این بررسی، دانشمندان به مغایرت‌های متعددی رسیدند. در مقاله منتشر شده آن‌ها آورده‌اند: “تفاوت در مقادیر نشانگرهای زیستی بین افرادی که صد سال یا بیشتر زندگی کرده‌اند و افرادی که کمتر از صد سال عمر کرده‌اند، در بیش از دهه‌ای قبل از فوتشان مشاهده شده است. این نشان می‌دهد که عوامل ژنتیکی و یا شاید تغییر در شیوه زندگی، در سطوح نشانگرهای زیستی تأثیر دارند و ممکن است نقش مهمی در طول عمر استثنایی این افراد ایفا کنند.”

کارین مودیگ، دانشیار اپیدمیولوژی در موسسه کارولینسکا، در خلاصه‌ای از این مطالعه به این نکته اشاره کرد که در افرادی که به سن صد سالگی رسیده‌اند، سطوح گلوکز، کراتینین و اسید اوریک در بدنشان از شصت سالگی به بعد کاهش می‌یابد. او توضیح داد: “نشانگرهای زیستی در بدن افراد صد ساله به صورت یکنواخت و بدون تغییرات قابل توجهی هستند.”

به طور خلاصه، برای داشتن عمر بیشتر، باید مصرف قند را محدود کرده و به سلامتی کلیه‌ها و کبد خود توجه کنید. با پیشروی سن، این توصیه‌ها اهمیت بیشتری پیدا می‌کنند. نویسندگان این مقاله در ادامه بیان کرده‌اند: “سطوح بالای کلسترول و آهن و سطوح پائین گلوکز، آنزیم GGT (گاما گلوتامیل ترانسفراز که اصلی‌ترین شکل آن در کبد وجود دارد)، آلکالین فسفاتاز، لاکتات دهیدروژناز و ظرفیت کلی اتصال آهن، به نزدیکی با سن ۱۰۰ سالگی ارتباط دارد.”

مراقب تغذیه، الکل و کبد و کلیه باشید

در حالی که اعضای این تیم هیچ نتیجه‌گیری خاصی درباره تأثیر فاکتورهای سبک زندگی یا ژن‌های مسئول بر ارزش‌های نشانگر زیستی نداشتند، کارین مودیگ اظهار داشت: “منطقی است فرض کنیم که عواملی مانند تغذیه و مصرف الکل در دستیابی به سن صدسالگی تأثیرگذار هستند.” او در عین حال به افراد توصیه کرد که به سلامتی کلیه و کبد خود دقت کنند و همچنین سطح گلوکز و اسید اوریک در بدنشان را نظارت کنند.

تحقیقی که صورت گرفت، شامل داده‌های ارزیابی سلامت ۴۴ هزار فرد سوئدی با سن بین ۶۴ تا ۹۹ سال بود. این افراد به مدت ۳۵ سال زیر نظر قرار گرفتند و از این میان، ۱۲۲۴ نفر به مرز صد سالگی رسیدند. یک نکته جالب اینجاست که ۸۵٪ از افرادی که تجربه کردند صدسالگی، خانم بودند. کارین مودیگ به یادآوری آورده است که ۱۲ نشانگر زیستی مبتنی بر خون که به التهاب، متابولیسم، عملکرد کبد و کلیه، سوءتغذیه و کم‌خونی مرتبطند، مورد بررسی قرار گرفته‌اند و همه این نشانگرها با مطالعات قبلی درباره پیری و مرگ و میر مرتبط هستند. اعضای این تیم باور دارند که از این دوازده نشانگر زیستی، ده مورد با رسیدن به سن ۱۰۰ سالگی ارتباط دارند.

به طور کلی، افرادی که به مرز صدسالگی رسیده‌اند، از دوران بعد از شصت سالگی به بعد، سطح گلوکز، کراتینین و اوریک اسید خونشان را در مقادیر پایینتری نسبت به سایرین داشته‌اند. کارین مودیگ در عین حال به این نکته اشاره کرد که هم افرادی که سنشان بالای ۱۰۰ سال است و هم افرادی که سنشان زیر ۱۰۰ سال است، مقادیری خارج از محدوده طبیعی را در دستورالعمل‌های سلامتی‌شان داشته‌اند، که احتمالا به دلیل تنظیم این شاخص‌ها برروی جمعیت جوان‌تر و سالم‌تر است. او در این باره گفت: “حتی اگر تفاوت‌های کشف شده توسط ما کوچک باشند، نشانگر یک ارتباط احتمالی بین سلامت متابولیک، تغذیه و عمر طولانی هستند.”

او در عین حال به این نکته اشاره کرد که در برخی مواقع، رسیدن به سنین بالا احتمالا به عواملی مانند شانس نیز بستگی دارد، اما با توجه به تفاوت‌های مشاهده شده در نشانگرهای زیستی، ژن‌ها و سبک زندگی نیز در این مسئله تأثیرگذار هستند.