تنها کشوری که جویدن آدامس را ممنوع اعلام کرد!

در سال ۱۸۴۸، آدامس برای اولین بار وارد بازار شد و به صورت تجاری به فروش رسید. جان کورتیس، یک تاجر آمریکایی بود که آدامس را برای اولین بار به عنوان یک کالای تجاری عرضه کرده و موفق به فروش آن شد.

شاید سخنانش عجیب به نظر برسد، اما آدامس قدمتی حدود ۵ هزار سال دارد. از یونانیان باستان تا بومیان آمریکا، مردم از حدود ۵ هزار سال پیش از موادی به عنوان آدامس استفاده می‌کردند. استفاده اصلی از آدامس بیشتر برای تمیز کردن دندان‌ها و رفع بوی نامطبوع دهان بود.

در حفاری‌های باستان‌شناسی، در جای‌جای خاک باستانی، قطعات مختلفی از آدامس‌ها کشف شده است. قدیمی‌ترین آدامس‌ها در یک منطقه در غرب فنلاند در یک کاوش باستان‌شناسی زیر خروار‌ها از زیر خاک برداشت شدند.

این قطعه آدامس که از صمغ درخت کاج تشکیل شده بود، به دلیل حاوی اسید کربنیک، طبق نظر دانشمندان، یک ماده ضدعفونی‌کننده دهان بود. این آدامس به منظور رفع التهاب‌ها در دهان مورد استفاده قرار می‌گرفت و جالب است بدانید که آثار دندان‌های انسان نیز روی این قطعه آدامس باقی مانده بود. این مسئله نشان می‌دهد که از زمان‌های قدیم، موادی وجود داشته است که مردم به دلایل مختلف علاقه مند بوده‌اند آن‌ها را جویده و استفاده کنند.

در یونان باستان، ماده‌ای به نام “ماستیش” به عنوان آدامس استفاده می‌شد. این ماده از یک نوع صمغ درختی به نام “ماستیک” به دست می‌آمد. همچنین، بومیان آمریکا از صمغ و عصاره درخت صنوبر استفاده می‌کردند. همچنین، ماده‌ای به نام “تنبول” که یک ماده مسکن است، در سراسر سرزمین هند محبوب بود و مردم پس از وعده غذایی، برگ این گیاه را به عنوان آدامس می‌جویدند. اما هنوز هم در برخی مناطق هندوستان، جویدن برگ این گیاه با دانه‌های خرد شده آن و پوره لیمو و ادویه‌های خاص هندی رواج دارد.

در ایران نیز از صمغ گیاه سقز به عنوان یک آدامس طبیعی استفاده می‌شد. این صمغ، که به درمان بیماری‌های دستگاه گوارش مفید بوده است، به هضم غذاهای سنگین کمک می‌کرد.

اگرچه آدامس و آدامس جویدن تقریباً ۵۰۰۰ سال قدمت دارند، اما آدامس‌های قدیمی مانند آدامس‌های رنگارنگ مدرن وجود نداشتند. اکثر اقوام و مردمان گذشته از صمغ درختان یا برگ و ریشه آن‌ها برای ساخت آدامس و جویدنی استفاده می‌کردند. نوع این درخت یا گیاه بسته به منطقه و فرهنگ مردم آن متنوع بود.

وارد شدن آدامس به بازار

در سال ۱۸۴۸، آدامس برای اولین بار وارد بازار شد و به صورت تجاری به فروش رسید. جان کورتیس، یک تاجر آمریکایی، آدامس را به عنوان یک کالای تجاری معرفی کرد و به فروش می‌رساند. او از روشی که سرخپوستان قدیمی استفاده می‌کردند، با خراش زدن به تنه درخت صنوبر، شیره آن را جمع آوری کرده و روی بخاری پخته است. این آزمایش به نتیجه‌ای منجر شد که یک ماده شبیه به لاستیک به دست آورد، که به نظر او جالب برای جویدن بود و قابلیت تجاری شدن داشت.

او آدامس خود را با نام “صمغ خالص درخت صنوبر” به بازار عرضه کرد. در دو روز اول، شانس زیادی برای فروش این آدامس وجود نداشت، اما در روز سوم، او تصمیم گرفت حراجی برگزار کند و آدامس‌ها را به قیمتی ارزان بین فروشندگان پخش کند. سپس، او به شهرهای دیگر سفر کرد تا بازار گسترده‌تری برای صمغ صنوبری خود پیدا کند. همچنین، او در کنار آدامس‌های خود، یک سری داروهای خاص که دارای مجوز بودند، را به صورت رایگان ارائه می‌داد تا فروش آدامس‌هایش بهبود یابد.

تنها کشوری که آدامس جویدن را ممنوع کرد!

ملاک جالبی است که بدانید، سنگاپور تنها کشوری است که مردم آن محروم از جویدن آدامس هستند و خرید و فروش آن حتی برای استفاده شخصی نیز ممنوع است. در این کشور، برای تخلف از این ممنوعیت جریمه‌های سنگینی تعیین شده است و جرم جویدن آدامس در کنار حمل سلاح سرد و گرم و موادمخدر مقایسه می‌شود.

بله، جویدن آدامس در سنگاپور “ممنوع” است و در هیچ جایی از این کشور به جز داروخانه‌ها، آدامس به فروش نمی‌رسد. همچنین، آدامس‌هایی که در داروخانه‌ها به فروش می‌رسند، باید حتماً برای مصارف پزشکی باشند. در غیر این صورت، فروش آدامس در داروخانه‌ها نیز به عنوان جرم در نظر گرفته می‌شود و مالک داروخانه باید علاوه بر محکومیت دو سال زندان، مبلغ ۳۰۰۰ دلار نیز به عنوان جریمه پرداخت کند.

قانون ممنوعیت جویدن آدامس در این کشور در سال ۱۹۹۲ تصویب شد. این تصمیم به این دلیل اتخاذ شد که مردم آدامس‌هایشان را به هر جایی چسبانده بودند، از زیر نیمکت‌ها و صندلی‌های مدرسه تا میزهای رستوران‌ها و کف خیابان.

این قانون تا سال ۲۰۰۴ اعمال شد، تا زمانی که در این سال تجدیدنظری در مورد آن انجام شد و فروش آدامس‌های جویدنی نیکوتین‌دار به صورت محدود و در شرایط خاص مجاز شد. با این حال، مردم سنگاپور همچنان از جویدن آدامس‌های خوش‌طعم و رنگ دیگر محروم هستند.