سن بازنشستگی در فوتبال

در دنیای فوتبال، زمانی که اوج و رونق برای اهالی فوتبال به شکل قابل لمس و در یک دوره زمانی مشخص و بی‌نظیر در ذهن‌ها جا نیفتد، زمانی از نزول و افول صحبت می‌شود که به یک روز وداع منتهی می‌شود و این روز وداع، به همراه تاریخ آن در ذهن‌ها به یادگار می‌ماند. در این روند، ستارگان فوتبال بسته به اوج و نزول‌هایی که در این دوره تجربه کرده‌اند و در مقطعی که آن مقطع مقطع پایانی است، وداع می‌کنند و کفش‌های خود را آویزان می‌کنند.

اکنون ممکن است این سؤال ذهن را مشغول کند و تفکرات را به چالش بکشاند که زمان خداحافظی، آن زمانی است که یک بازیکن فوتبال احساس می‌کند دوران فعالیت فوتبالی او به پایان رسیده است و در میدان فوتبال دیگر نیازی به اجرای مهارت‌های لازم ندارد. این سؤال اصولاً به چه اصول و قوانینی وابسته است! چرا بازیکنان مانند زانتی و رایان گیگز دوره حرفه‌ای بلندمدتی را در مقایسه با ۹۰ دقیقه مسابقه فوتبال داشته‌اند و در عوض سایر ستارگان بزرگ فوتبال در رده سنی ۳۳ تا ۳۵ سال از سن حرفه‌ای بازنشسته شده‌اند؟ چرا ایران در واقعیت با سطح اروپا تفاوت دارد و با وجود سطح پایین‌تر فیزیکی برای شرکت در این رقابت‌ها، سن خداحافظی‌های اسطوره‌های مانند زانتی با امثال آنها متفاوت است؟ و در پایان، چرا نسل ۹۸ فوتبال ایران به سرعت به پایان رسیده و بازیکنان آن نسل به زودی بازیکنی از تیم ملی نخواهند بود و کفش‌هایشان به طور ناگهانی آویزان شد؟

تأثیر زمانی که یک بازیکن فوتبال در دوران حرفه‌ای خود را تجربه می‌کند

تأثیر زمانی که یک بازیکن فوتبال در دوران حرفه‌ای خود را تجربه می‌کند، به طور قابل‌ملاحظه‌ای است. میزان استرسی که در این دوره بر گردن بازیکن فوتبال می‌آید، بسیار مهم است. او نگرانی خود را درباره یکی از مسائل داغ فوتبال ایران بیان می‌کند: “کریم انصاریفرد که در حال حاضر درگیر مشکلات و خبرهای منفی است، با استرس‌هایی مواجه است که به طور حتی به مقدار ساعت و دقیقه، از عمر حرفه‌ای او کاسته می‌شود.

بطور کلی، افرادی که در فرهنگ خانوادگی خود نظم را آموخته و آن را در زندگی خود در نظر گرفته‌اند، در واقع تجربه‌ای بلندمدت از دوران حرفه‌ای را نسبت به دیگران دارند؛ همانند اشخاصی مثل کریم باقری، مهدی مهدوی‌کیا و فرهاد مجیدی.

وقتی بازیکنان به سن سی سالگی نزدیک می‌شوند، تفاوت را به طور واضح احساس می‌کنند و در این زمان برخی از آن‌ها ممکن است حس کنند که 10 تا 15 درصد از توان فیزیکی‌شان را از دست داده‌اند. در این رده سنی، آن‌ها هنوز می‌توانند به مدت دو یا چند سال با استفاده از تجربه و هوش خود، در فوتبال فعالیت کنند.

اهمیت قرار گرفتن در موقعیت و مکان مناسب به صورت اقتصادی و استفاده حداکثری از حداقل توانمندی‌ها، همانند موردی که دربارهٔ مهدی مهدوی‌کیا بیان شد، بسیار حائز اهمیت است. زمانی که متوجه شد که توانایی‌های تحلیلی‌اش به میزان قابل توجهی برتری دارد، او تصمیم گرفت به لیگ برتر ایران که کمترین فشار فیزیکی را بر بازیکنان اعمال می‌کند، پیوسته و تا چند سال با استفاده از هوش خود، فعالیت فوتبالی خود را ادامه دهد و به نوعی به عنوان بازیکن مؤثرتر تیمش شناخته شود.

اکنون باید از این زمان (زمانی که بروز تحلیلی از شرایط فیزیکی رخ می‌دهد)، فرهنگ نگه‌داری از بدن در بازیکنان فوتبال وجود داشته باشد و ادامهٔ دوران حرفه‌ای آن‌ها به نحوهٔ زندگی فوتبالیست بستگی دارد. فوتبال در صورتی که افرادی مانند بکن بایر با یک سبک زندگی سالم را برای خود انتخاب کرده باشند، و همچنین افرادی مانند پل گاسکوئین با یک سبک زندگی ناسالم را برای خود انتخاب کرده باشند، شاهد است. بنابراین، فرهنگ و اصول تطابق از جمله عوامل تأثیرگذار بر دوران حرفه‌ای بازیکنان هستند. واقعیت آن است که بسیاری از بازیکنان، گاهی از سطح زندگی و فرهنگ پایین به قله‌های موفقیت می‌رسند و قدرت کنترل مسائل جانبی و تطابق با شرایط فعلی خود را ندارند، و این یکی از مواردی است که باعث کاهش دوران حرفه‌ای بازیکنان می‌شود، حتی قبل از سن سی سالگی.

بهترین راه خداحافظی با فوتبال

یک نکته دیگر نیز در اینجا وجود دارد که وقتی بازیکنان به زمان بازنشستگی می‌رسند، آن‌ها باید به آرامی و تدریجی از تمرینات حرفه‌ای خداحافظی کنند تا بدن‌شان که در طی 10 تا 15 سال فشار تمرینات سنگین را تحمل کرده است، از حالت تعادل خارج نشود.