موشهایی که از خودشان سلفی میگیرند
یک عکاس مهارت عکاسی به دو موش آموخته است تا بتوانند خودشان عکس بگیرند و قابل توجه است که موشها دیگر نیازی به کمک برای گرفتن سلفی ندارند. هنگام تحصیل در مقطع فوقلیسانس، آگوستین لیگنیر، یک عکاس حرفهای در پاریس، ایدهای جالب درباره عکاسی در دنیای مدرن در ذهن خود شکل گرفت. او به این […]
یک عکاس مهارت عکاسی به دو موش آموخته است تا بتوانند خودشان عکس بگیرند و قابل توجه است که موشها دیگر نیازی به کمک برای گرفتن سلفی ندارند.
هنگام تحصیل در مقطع فوقلیسانس، آگوستین لیگنیر، یک عکاس حرفهای در پاریس، ایدهای جالب درباره عکاسی در دنیای مدرن در ذهن خود شکل گرفت. او به این فکر میافتاد که چرا بسیاری از ما احساس میکنیم باید زندگی خود را عکاسی کرده و تصاویر آن را به صورت آنلاین با دیگران به اشتراک بگذاریم؟
این سوال از قبل جدید نبود، اما برای لیگنیر واکنشهای شگفتانگیزی را به دنبال داشت و او به سرعت به این نتیجه رسید که باید یک اتاق عکاسی برای موشها بسازد.
او از ایده B.F. Skinner، رفتارشناس معروفی که یک اتاق آزمایش را برای مطالعه و بررسی یادگیری در موشها ساخته بود، الهام گرفت. در اتاق آزمایش اسکینر، هر زمان که موشها یک اهرم خاص را فشار میدادند، گلولههایی از غذا برایشان فراهم میشد.
این تبدیل به یکی از معروفترین پارادایمهای تجربی در روانشناسی تبدیل شد. دانشمندان متوجه شدند که موشهایی که به دنبال پاداش بودند، به شکل حرفهای دکمه را فشار میدادند و بارها و بارها برای دریافت غذا و پاداش به دکمه مراجعه میکردند.
آقای لیگنیر یک مدل جدید از اتاق آزمایش اسکینر را طراحی کرد. این مدل شامل یک برج بلند و شفاف بود که یک دوربین به آن متصل بود. او دو موش را از پتشاپ خریداری کرد و آنها را در داخل این محفظه قرار داد. هر زمان که موشها دکمه درون محفظه را فشار میدادند، کمی شکر برای آنها فراهم میشد و در همان زمان دوربین نیز عکسهایی از آنها میگرفت.
سپس عکسها بر روی یک صفحه نمایش نمایش داده میشدند و موشها میتوانستند آنها را ببینند. خود آقای لیگنیر درباره این موضوع گفت: “به صراحت بگویم که فکر نمیکنم موشها قادر به درک این عکسها باشند.”
نکته جالب و جذاب در اینجا این بود که این موشهای کوچک بسیار سریعاً به تمایل به فشار دکمه پیدا کردند. آقای لیگنیر ادامه داد: “آنها بسیار باهوش هستند.” او موش سفید رنگ را که باهوشتر بود، “آگوستین” نامگذاری کرد و موش قهوهای و سفید را “آرتور” نامید.
بعد از اتمام مرحله آموزشی، فرآیند پاداش دادن به موشها کمی غیرقابل پیشبینی شد. هرچند موشها هر زمان دکمه را فشار میدادند، عکسی از آنها گرفته میشد، اما پاداشهای شیرین به صورت نامنظم و بر اساس یک برنامه مشخص در اختیار آنها قرار میگرفت. دانشمندان به این نتیجه رسیدند که این نوع پاداشهای ناقص و نامتناوب میتواند تأثیرگذار و قدرتمند باشد و حیوانات را در انتظار نگاه داشته باشد در حالی که همچنان به دنبال پاداش هستند.
آگوستین و آرتور به منظور دریافت این پاداشهای غیرمنتظره، عادتهای عجیبی داشتند. آقای لیگنیر گفت: “گاهی وقتها، حتی زمانی که به آنها شکر داده میشد، آن را نادیده میگرفتند و باز هم دکمه را فشار میدادند.”
شبکههای اجتماعی در حکم اتاق آزمایش اسکینر
وی این تشابه را بین شبکههای اجتماعی و اتاق آزمایش اسکینر مشاهده میکرد. درباره این مسئله، او گفت: “شرکتهای دیجیتال و شبکههای اجتماعی از همین ایده برای جلب توجه کاربران بهمنظور حفظ آنها در بستر آن شبکه، بهره میبرند.”
در واقع، شبکههای اجتماعی به عنوان “اتاق آزمایش اسکینر برای انسان مدرن” توصیف میشوند، زیرا به افراد پاداشهای ناقص و غیرقابل پیشبینی را ارائه میدهند و با استفاده از ابزارهایی مانند لایک، فالو و یا مسابقات جذاب، ما را به گوشیهای همراهمان متصل میکنند.
ممکن است اینکه خودمان را درگیر فشار دادن دکمهها نگه داشته باشیم، به تنهایی به عنوان یک پاداش در نظر گرفته شود. در یک مطالعه انجام شده در سال ۲۰۱۴، دانشمندان به این نتیجه رسیدند که بسیاری از افراد ترجیح میدهند به جای اینکه با افکارشان تنها بمانند، به خودشان شوک الکتریکی وارد کنند.
احتمالاً ما به جای اینکه با خودمان در فکر و تفکر آرام برویم، ترجیح میدهیم دور هم جمع شده و دکمهای که در اختیارمان است را فشار دهیم؛ حتی اگر این دکمه ممکن است منجر به ایجاد احساسات ناخوشایند در ما شود.
با این حال، این موضوع ممکن است برای نشستن و تأمل ناراحت کننده باشد؛ به ویژه زمانی که موشهایی وجود دارند که عکس سلفی از خودشان میگیرند و ما را متعجب میکنند. لیگنیر در این مورد گفت: “این موشها زیبا و سرگرمکننده بودند و یک جریان بیپایان از عکسهای اینستاگرام برای ما فراهم کردند تا تماشا کنیم و حتی از آنها لذت ببریم.”
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید